Weekbericht 8

Hallo allemaal,

Wat gaat de tijd toch snel en soms ook weer niet snel genoeg! Deze week was een week vol gemixte gevoelens. Op vrijdag, toen ik mijn vorige bericht op het internet heb gezet kreeg ik van papa en mama te horen dat het niet goed met opa ging en dat hij waarschijnlijk in een paar dagen zou sterven. Ik had me daar van tevoren al wel op voorbereid, de mogelijkheid was altijd al aanwezig, maar ik hoopte natuurlijk dat het niet zou gebeuren dus ik was daardoor wel even van de kaart. De rest van de dag kon ik me niet meer concentreren en voelde ik me erg slecht, maar na wat mensen gesproken te hebben en weer thuis te zijn bij Suzie voelde ik me al beter. ’s Avonds hebben we samen een flauwe komedie gekeken, maar dat maakte niet uit.
De volgende dag kwamen de kano’s uit hawaii aan. Deze polynesische zeekano’s zijn daar begonnen met een reis naar Chuuk om daar een van de kano’s af te geven. Het is een cadeau voor de Master Navigator die zo’n dertig jaar geleden naar Hawaii kwam om daar de mensen opnieuw te leren navigeren met traditionele middelen. Deze kunst was men daar kwijt, maar is dus door een Chuukese Master weer terug gegeven aan de mensen daar en sinds dien onderwijzen ze traditionele zeilmethoden in Hawaii. Men gebruikt ook tijdens deze reis dus geen moderne navigatie technieken. Men bepaald de positie van het schip en de richting waarin men vaart aan de hand van de sterren, de golven de wind de zon en de vogels.
De aankomst van de kano’s duurder erg lang. Ze kwamen rond 11.30 aangevaren, of eigenlijk zeilden ze niet zelf, maar werden ze gesleept door een andere boot. Toen duurde het heel lang voor de douane het sein gaf dat ze aan land mochten komen. Daarna was er een korte welkomsceremonie die werd geopend en gesloten met een kort gebed. De Crew werd toen voorgesteld en daarna kwam er een groep danseressen die Chuukese dansen deden. Het waren dezelfde danseressen die ik al eerder had gezien maar hun was de sfeer veel leuker omdat ze nu door de Chuukese omstanders werden aangemoedigd. Daarna was het weer voorbij dus ben ik maar naar huis gegaan met de taxi voor 1 dollar.
De volgende dag ben ik ’s ochtends mee gegaan naar de kerk met Suzie en haar familie. Het is een protestantse kerk en zij zijn eigenlijk katholiek, maar het is de kerk die door Suzie’s oom is gebouwd en hij is direct achter het huis, dus gaan ze daar vaak heen in plaats van dat ze met de auto naar de katholieke krk rijden. Daarna maakte ik me op om naar de stad te gaan. Er was namelijk de dag ervoor aangekondigd dat er tours zouden zijn naar de kano’s toe zodat we ze beter konden bekijken. Ik was er op tijd, maar de rest natuurlijk niet. De crew kwam later aan en begonnen eerst wat Hawaiiaanse kanodansen te oefenen. Daarna begonnen ze de boot in te laden om naar de kano’s te gaan en die klaar te maken voor bezichtiging. Dat duurde echter heel lang dus moesten we wel drie uur wachten tot ze klaar waren en toen werd de mededeling gedaan dat er geen tours zouden zijn want de benzine was op dus konden ze niet meer heen en weer varen. Toen ben ik dus maar naar huis gelopen, want op zondag rijden er geen taxi’s mijn kant op. gelukkig kreeg ik twee korte liften waardoor ik geen uur hoefde te lopen.
De volgende dag stonden er weer allerlei bezigheden op het programma in het kader van de kano’s. Ik ben met Suzie meegereden naar het COM waar nog niets gebeurde. Toen ben ik naar de Land Grant afdeling van het COM gelopen om te vragen of ik daar nog 1 interview kon doen. Dat moest echter nagevraagd worden bij de directrice die weer terug was en die zou pas later die dag komen. Ik ben toen dus maar terug gegaan naar het COM en heb mijn mail bekeken. Toen las ik daarin dat opa helaas was overleden op zaterdag. Het was gelukkig niet meer zo’n schok omdat ik door pap en mam goed voorbereid was, maar het was natuurlijk toch verdrietig nieuws. De rest van de dag was tegenstrijdig genoeg heel erg leuk. Ik heb eerst erg gezellig geklets met de kapitein van de Kama Hele, dat is het zeilschip dat de twee kano’s de hele reis begeleidt. Toen gingen er tours naar de kano’s toe dus heb ik de mogelijkheid gekregen om ze eens van dichtbij te zien. We konden ook allerlei vragen stellen aan de crew over het leven aan boord dus dat was ook leuk om te weten. Toen ben ik vanaf de Hokuale’a op een jetski van de politie gestapt en heb daar even meer rond gecrossed over de zee. Dat was erg leuk tot de pet van de politieman af vloog en hij te snel probeerde te keren en de jetski omviel in het water. Ik was dus zeiknat en mijn horloge was kapot, maar het was ook wel erg grappig. Na mezelf te hebben uitgewrongen ben ik met Lori naar de Chuuk high school gelopen waar een groep meiden voor de crew zou gaan dansen. Eerst oefenden ze even en daarna kwam de crew binnen. Alle leerlingen van Chuuk high school zongen een lied over de Hokuale’a en daarna gingen de meiden voor de crew dansen. Dat was heel leuk om te zien. Daarna vertelde de crew ook nog even met een Powerpoint presentatie waarom ze hier waren en wat ze kwamen doen. Daarna vertrokken ze weer naar COM en maakten ze zich gereed voor vertrek. Ik wilde ze eigenlijk wel weg zien zeilen, maar Mike, de kaptein van de Kama Hele, zei dat dat toch niet zou gebeuren want hij zou de wegslepen met zijn schip. Hij zou me wel een foto sturen van de zeilende kano’s en dat heeft hij ook gedaan; super aardig dus!
Eenmaal weer thuis heb ik me even in mijn kamertje opgesloten en toen kwamen de tranen om opa. Ik heb toen een gedicht geschreven zodat ze dat konden voorlezen op de begrafenis. Dan draag ik toch nog iets bij. Het is echt heel erg vervelend om hier te zijn op dat soort momenten. Ik zou toen graag naar huis zijn gegaan, maar ik ben hier gewoon nog niet klaar met mijn werk en bovendien is het ook niet zo lang meer dat ik hier ben.
Op dinsdag ben ik weer gaan vragen of ik toch nog een interview mocht doen, maar dat mocht niet van de directrice. Ze zei dat de antwoorden van de kids niet betrouwbaar waren. Nu had ik natuurlijk ook al gemerkt dat ze veel twijfelden en zo, maar dat maakt mij niet uit. Ook dat is namelijk een onderzoeksuitkomst. Ik probeerde haar mijn standpunten en mijn onderzoeksopzet beter uit te leggen maar ze had al besloten en week niet meer van haar mening af. Ik heb haar toen maar bedankt en ben verder gegaan naar de Chuuk High school waar ik met een Amerikaanse leraar en de Amerikaanse rector heb gesproken. Daar waren ze erg enthousiast over mijn onderzoek en wilden me meteen helpen. Het was echter al te laat voor een interview dus besloot ik de dag erna terug te komen.
Op woensdag ochten heb ik eerst even met papa en mama geskyped over opa en hoe het met mij ging. Het was erg fijn even met ze te praten. De afgelopen dagen heb ik vooral ’s ochtends heimwee, maar daarna trekt het weer weg dus kan ik de hele dag gewoon functioneren. Ik heb dus daarna mijn eerste interview op Chuuk high gedaan. Ik wilde daarna nog een interview doen, maar het meisje waarmee ik had afgesproken kon ik nergens meer vinden dus besloot ik maar naar huis te gaan. Thuis weer een beetje op mijn computer gewerkt zoals elke avond en toen naar bed om 10 uur. Dat doe ik elke avond want om 6 uur wordt ik hier weer wakker, net als de rest van het dorp. Dan gaat namelijk de bel van de kerk, een kwartier later gaat die bel nog een keer en dan nog een keer en dan begint de ochtend dienst dus beginnen de mensen in de kerk te zingen. Best mooi hoor, maar wel erg vroeg. Maar goed je went eraan. Net als aan alle andere geluiden trouwens van spelende kinderen, schreeuwende ouders, kraaiende hanen, knorrende en skweelende varkens en natuurlijk het rare getjirp van de gekko’s die overal in huis rondkruipen. Gelukkig ben ik niet bang voor reptielen.
Op donderdag weer een leuke dag. Ik ben toen met Suzie naar Romanum gevaren. Dat is een van de eilanden in de lagoon. Suzie wilde daar gaan kijken naar de school omdat ze daar misschien en Peace Corps vrijwilliger heen wil sturen. Ik was nog niet van het eiland af geweest dus was wel in voor een tripje. Het duurde zo’n 40 minuten in ons sloepje om er te komen. Romanum is echt een prachtig eiland. Erg klein, zonder auto’s maar wel een pad dat volledig rondom het eiland gaat dus dat heb ik gelopen. Suzie stuurde wel een groep jongetjes met me mee zodat ik niet zou verdwalen. Langzaam aan werd dat groepje jongetjes steeds groter tot ik zo’n 12 jongetjes achter me aan had lopen. Elke keer als ik stopte om een foto te maken stopten zij ook, erg grappig. De mensen op het eiland zijn erg aardig en leven heel simpel. Geen elektriciteit, wel vers water en voor de rest leven veel mensen van wat er op het eiland en in de zee te vinden is. Ze lijken hier heel gelukkig mee. Het is dan ook een prachtige omgeving om te leven zoals jullie zien op de foto’s. Daana zijn we op de terugweg volledig verregend. In een open sloep op open zee is geen beschutting dus alle spullen goed opgeborgen en toen de regen maar gewoon tegemoet gevaren. Het was erg grappig en ook wel mooi om te zien hoe de zee en de kleuren veranderen als het weer omslaat. Op een gegeven moment konden we geen van de eilanden nog zien omdat we in de regen gehuld waren. Om half een waren we weer op Weno en toen ben ik na mijn email te hebben verstuurd naar huis gegaan om iets droogs aan te trekken en nog wat voor mijn onderzoek te doen.
’s Avonds heb ik even stilgestaan bij opa’s begrafenis op de tijd dat die in Nederland plaats vond. Het blijft heel onwerkelijk en je kan je er weinig bij voorstellen als je hier zit. Dat besef moet dan maar wachten tot ik weet thuis ben.
De dag daarna ben ik weer met Suzie meegegaan. Deze keer naar de eilanden Tonoas en fefen die een stuk dichter bij Weno liggen. Hier kon ik echter niet zomaar even op het eiland gaan rondstruinen want beide eilanden zijn veel te groot en bovendien bleven we niet lang op de eilanden. Ik heb daar dus eigenlijk alleen de scholen gezien, maar toch een leuk tochtje. Na wat emails te hebben verstuurd weer naar huis en begonnen aan dit weekbericht dat inmiddels al erg lang begint te worden, maar ik heb deze week ook wel erg veel dingen gedaan. De laatste activiteit die ik heb gedaan voordat ik dit weekbericht beeindig is en begrafenis, of eigenlijk een soort wake. Dat gaat hier als volgt. Er zijn in de tuin tenten opgezet zoals wij doen met een tuinfeest. In het huis is een verteekt ingericht als rouwkamer. Alle mensen die bij elkaar horen, dus families of buren, gaan achter elkaar in een rij staan op straat. De oudere mannen voorop, dan de jongens dan de vrouwen en kinderen. Op een gegeven moment besluit de voorste dat het tijd is en dan loopt die richting de ingang van het huis. Onderweg staan een aantal oudere mannen van de familie van de overledene en die schudden iedereen de hand. Daarna loop je een vetrekt binnen over doeken op de vloer. Je loopt dan naar de kist toe die daar is opgesteld. Voor de kist staat een grote pot en daar doet iedereen een dollar in. Daarna schud iedereen de hand van de vrouw in het zwart die bij de kist zit. In het vertrek zitten alleen maar vrouwen. Sommoige liggen op de grond. Zij waken bij de kist. Af en toe begint een van de vrouwen heel hard te huilen met lange halen. Door een andere deur ga je het vertrek weer uit en dan wordt er voedsel en drinken uitgereikt door de vrouwen van de familie. De mannen van de familie doen vooral de dingen daarom heen of doen niets. De mannen die op bezoek komen gaan apart zitten van de vrouwen. Voor de oudere mannen die aan een lange tafel gaan zitten wordt extra goed gezorgd want daar wordt soms extra eten en drinken uitgedeeld. Sommige mensen blijven in de tuin zitten als ze het eten hebben gekregen. Andere nemen het gewoon mee en eten het op straat op. er komen heel veel mensen langs, maar Dana, mijn Chuukese moeder, vertelde dat het er niet zo veel waren.
Toen het donker werd ben ik naar huis gegaan om te eten en toen ben ik aan het werk gegaan voor mijn onderzoek. Ook daarover nog even een korte update en dan ben ik echt klaar dat beloof ik!
Ik heb dus nu 26 interviews gedaan en heb er 22 uitgeschreven. Volgende week ga ik interviewen op de Chuuk high school. Ik denk dat ik daar nog een stuk of 6 interviews wil doen. Daarna wil ik terug gaan naar de Xavier high school om daar nog wat tweede interviews te doen. De tweede interviews zullen denk ik maar een half uur duren dus daar kan ik er wel meerdere op een dag van doen. Daarna wil ik ook nog tweede interviews doen op het COM met de mensen waar ik al mee gesproken heb. Ondertussen ben ik ook nog op zoek naar wat aanvullende informatie over de economie en de banenmarkt en het onderwijs hier in Chuuk. Ik denk dat ik daar volgende week voor naar het bureau van de statistieken ga. Zij zullen als het goed is wel wat cijfers hebben op dat gebied. Dan kan ik de antwoorden die de jongeren hier geven over de toekomst ook een beetje in een context plaatsen van wat er waarschijnlijk gaat gebeuren in de banenmarkt en de economie. Veel kids denken namelijk dat als ze een goede diploma hebben, ze makkelijk aan een baan zullen komen. Volgens mij ligt de realiteit een beetje anders en wordt het de komende jaren alleen maar moeilijker een baan te vinden hier omdat de banenmarkt niet zal groeien maar zal krimpen. Er komt namelijk steeds minder geld van de VS binnen en dus zijn er minder overheidsbanen mogelijk. Ik moet alleen wel een beetje meer informatie hebben om dit allemaal te kunnen staven. En dan ben ik klaar denk ik. Ik hoop dat ik dat allemaal nog binnen de tijd kan doen en ook nog tijd over houd om nog wat meer toeristische dingen te gaan doen, maar ik ga daarvoor mijn best doen.
Nou dat was het dan, meer heb ik niet te vertellen, maar dit lijkt me ook wel genoeg! Tot het volgende weekbericht en blijf me vooral ook op de hoogte houden van jullie leven. Dan blijf ik een beetje bij de tijd!

Heel veel liefs Jolien