Weekbericht 11

Hoi allemaal,

De vorige keer stond ik op het punt te vertrekken voor een weekendje naar het eiland Tol. Om precies te zijn ben ik dus naar het dorpje Manaio gegaan op het eiland Polle, dat onderdeel is van Tol. Gelukkig is dat weekend dus ook door gegaan, als spande het er weer even om. Ik was er op vrijdagmiddag helemaal klaar voor. Ik had rev. Mokut William, bij wie ik zou verblijven en met wie ik de boot zou nemen, nog een keer gebeld om te vragen of het echt wel door ging en zo, maar het was prima zei hij dus we konden gaan. Eenmaal in de stad kreeg ik een telefoontje van Manuel, de duitste antropoloog die mij in contact had gebracht met Mokut, dat hij me namens Mokut moest mededelen dat het toch niet door ging want zijn kleindochter zou eigenlijk mee gaan, maar die kon niet mee. En hij kan niet alleen met mij in zijn dorp aankomen want dan ontstaan er roddels en zijn vrouw was er ook al niet. Alweer een tripje dat niet doorgaat dacht ik. Ik belde dus gauw Sarah, bij wie ik de vorige keer misschien een weekendje zou verblijven, of ik dan misschien niet mee naar Tonoas kon gaan, en dat ging ze even navragen aan haar ouders. Ik loop dus langs de weg. Stopt er opeens een auto met Mokut erin en die zegt waarom ga je niet met mij mee, we vertrekken zo. He? Dacht ik dus, ik heb net 2 minuten geleden een telefoontje gehad dat het niet kon! Maar goed, ik in de auto gestapt, Sara weer afgebeld en mee naar Tol gegaan. We hebben onderweg bij de Pacific Island Bible College, een college gesticht door de duitste missie, een andere kleindochter van hem opgehaald zodat die me gezelschap kon houden en roddels kon omzeilen. Daar heb ik ook nog een andere Duitse antropoloog ontmoet: Prof. Kaeser. Hij heeft lang geleden onderzoek gedaan hier op Chuuk en is ook linguist en heeft het oude testament in het Chuukees vertaald. Hij nodigde ons even uit om wat te drinken met een plakje cake! Heel lekker. Hij was heel aardig en stelde veel leuke vragen over mijn onderzoek en mijn veldwerk. Hoe ik me emotioneel voelde en zo. Hij reist zelf nooit zonder zijn vrouw want zij is zijn stabiele factor vertelde hij. Jezelf af en toe rot voelen hoort er dus allemaal bij. Toen met de boot verder door een kanaal door de mangroven. Mooi tochtje en toen kwamen we aan in Manaio, het dorp van Mokut. Daar ’s avonds gegeten. Ik had mijn eigen eten meegenomen omdat ik was vergeten te vertellen dat ik vegetarier ben. Mokut vond dat erg vervelend omdat hij me dan niet genoeg voedsel aan kon bieden. Ik kwam niets te kort, maar hij heeft zich in het weekend wel 5 keer verontschuldigd voor het feit dat hij geen groenten had. Ik heb elke keer weer gezegd dat ik dat geen probleem vond, maar dat maakte niets uit.
Op zaterdag was het somber weer: het waaide hard en het was grijs. Ik voelde me ook niet zo goed. Een beetje down. Ik had heimwee denk ik. Maar ik heb toch geprobeerd er het beste van te maken. Eerst om half 7 naar de kerk. Daarna ben ik samen met de kleindochter, Jumy en een neefje Junior gaan wandelen langs de kust van het eiland. Heel mooi, maar het zou nog mooier zijn als de zon scheen natuurlijk. Toen ’s middag met de boot naar het eiland Pata, dat ook onderdeel van Tol is. Daar is Mokut geboren en is er ook een grot met een speciale legende. Zo zou er ooit een geest zijn geweest die alles op het eiland opat. Er was een schildpaddenpaar, die naar elkaar toe wilde, maar niet door de geest gezien konden worden dus groeven ze een tunnel naar elkaar toe. Die tunnel heb ik dus ook bekeken. Toen even bij een zus of een tante of zo gezeten tot we weer klaar waren om met de boot terug te gaan. Ondertussen nog wat geprobeert te vissen, maar ze wilden niet bijten gelukkig! ’s Middags was er ook een repetitie voor het kerkkoor dat deze week meedoet in een zangcompetitie vanwege kerkfestiviteiten. Er is deze week een 100 jarig bestaan van de Duitse missie in Chuuk. Daarvoor gaan ze allemaal zingen en zo.
De dag daarna ben ik lekker lang in bed blijven liggen. Tot wel 8 uur!! Daarna gedoucht en mijn zondagse jurk aangedaan. Om 10 uur naar de kerk. Na de kerk gegeten en toen alles klaargemaakt voor vertrek terug naar Weno. Dat was nogal een gedoe want het halve dorp moest mee in de boten. Eerst kwam er iemand benzine brengen. Dat moest verdeeld worden over de boten en alles koffers er eten moest ingeladen worden en toen alle mensen. In mijn boot zaten ongeveel 14 mensen. Heel knus. Op het laatst een beetje grote golven dus veel heen en weer wiebelen, maar wel een leuk tochtje. Ik ben toen terug op Weno even naar de voetbal wedstrijd van Xavier High School gaan kijken en met hun mee terug naar huis gereden.
Op maandag begon ik aan mijn Duikavontuur in Chuuk. Het stelde echter nog niet zo veel voor. Ik heb een boek gekregen met de theorie van het duiken erin. Daar moest ik de eerste 3 hoofdstukken van kennen en ook de DVD kijken. Niet veel aan, maar wel erg nuttig natuurlijk. Toen ben ik na de lunch naar de Berea kerk gegaan. Daar waren alle festiviteiten voor het 100 jarig jubilieum van de Duitse Liebensell missie in Chuuk, dat is een protestantse missie. Ik was die ochtend al even langs geweest omdat ik wel benieuwd was naar het zingen, maar toen werd en nog niet veel gezongen. ’s Middags was er wel veel zang, maar helaas ook heel veel toespraken die allemaal in het Chuukees waren en waarvan ik dus niets begreep. Dat werd wel erg saai, maar na 2,5 uur in de ker zitten was het gelukkig voorbij. Toen snel naar huis want het begon al bijna donker te worden. Om 6 uur gaat de zon hier onder en de nacht valt meestal snel dus moet je een beetje opschieten. Toen ik thuis kwam zei Suzie dat ze naar twee begrafenissen gingen eb voreg of ik mee wilde. Tuurlijk, ik ben altijd wel in voor een roadtripje met de familie en begrafenissen zijn bovendien natuurlijk ook wel een cultureel verantwoorde activiteit. Het was bij beide begrafenissen weer zoals bij de gene waar ik al eerder was geweest. Hte is eigenlijk niet meer dan in een rij naar binnen lopen. Iedereen een handgeven onderweg, een dollar in een grote pot naast de kist doen en dan doorlopen en eten en drinken aangeboden krijgen. Soms blijven mensen dan nog even zitten buiten, maar wij gingen bij de eerste meteen door naar de tweede. Daar wel even blijven zitten, maar ook toen weer snel naar huis.
Op dinsdag had ik mijn eerste echte lesdag met het duiken. Eerste hebben Mike en ik mijn ‘huiswerk’ nagekeken en toen kreeg ik nog een extra Quiz ter overhoring. Daarna konden we eindelijk het water in. Eerst natuurlijk uitgelegd gekregen hoe alle uitrusting werkt. Daarna sprongen we met alle uitrusting het water in en kreeg ik de eerste uitleg en moest ik allerlei vaardigheden leren zoals: wat te doen als je kramp hebt, als je geen lucht meer hebt, als je partner geen lucht meer heeft (je duikt altijd met zijn tweeen, nooit alleen), en wat te doen als je uitrusting het niet meer doet en zo. Daarna mocht ik nog even rondzwemen in dieper water en toen na de lunch heb ik mijn eerste duik gemaakt. Dat houdt niet meer in dan gewoon rondzwemen op een bepaalde diepte en genieten van het uitzicht, en dat was er gelukkig ook. Ik was bang dat ik alleen maar troep en afval zou zien omdat we hier zo dicht bij de ‘stad’ zitten, maar ook hier hebben ze al prachtig koraal in alle kleuren en vormen: oranje, fel lichtgevend blauw, roze, donker rood, paars met geel. Ook prachtige vissen: maanvissen, een paartje pipe-fish ( en soort zeepaardje) die rechtop stonden voor hun paringsdans, fel lichtgevend blauwe vissen, gestreepte vissen in alle kleuren, zwart met wit gestreepte, heel veel zeekomkommers en ook een zee-aal en een klein zeesterretje. Ik moest in het begin wel even de slag te pakken krijgen. Je hebt de neiging te veel met je armen de bewegen om jezelf om hoog en naar beneden te bewegen, maar dat kun je ook gewoon met je adem doen weet ik nu. Ik kreeg al snel de smaak te pakken dus hebben we ongeveer een half uur gedoken en tot een meter of 10. Daarna ben ik naar huis gegaan, moe en voldaan. Ik had eigenlijk nog wel naar de kerk gewild want er zou ’s avonds een zangcompetitie zijn en deze keer zouden ook een grote groep van de Mortlock eilanden optreden. Maar ik had geen vervoer naar de stad en terug, dus ben ik niet gegaan. Bovendien moest ik nog 2 hoofdstukken leren uit mijn duikboek.
Op woensdag werd ik weer overhoord door Mike. Daarna deed ik de laatste eindtest waarin al mijn nieuwe theorie kennis over het duiken werd getest. Ik had 2 fouten dus 96% goed. Dik geslaagd dus. Nu de praktijk nog natuurlijk. Daarna het water weer in voor oefenen en na de lunch weer een duik. Deze keer mochten we wat dieper en zijn we tot 49 feet, ongeveer 16 meter gegaan. Weer heel wat moois gezien. Een hele grote blauwpaarse zeester van wel 30 centimeter groot, een clownfish (zoals Nemo) in een anemoon. Een blowfish, die zichzelf dus op kan blazen, maar dat niet deed. Ook weer mooie maanvissen en mooi koraal gezien. Het is heel speciaal om zo diep onder het zeeoppervlak te zijn. Heel rustgevend want je dobbert maar een beetje heen en weer, echt een beetje een baarmoeder gevoel. Je hoort alleen het geluid van boten en je eigen bellen.
Op donderdag gingen we weer duiken. Deze keer mochten we gelukkig de boor gebruiken dus konden we ook eens iets anders zien dan het koraal bij het hotel voor de deur. Ik ging dus mee, samen met Mike, op de boot met een groepje ervaren duikers die hier voor de scheepswrakken kwamen. Een stuk of 3 australiers, 2 Engelsen (vader en zoon) en een Amerikaan. Leuk gezelschap, ik was alleen wel de enige vrouw op de boot met dus een stuk of 10 mannen. Toch wel anders dan met meiden, maar wel leuk.
We gingen naar twee scheepswrakken van WOII toe om daat te gaan duiken. Het eerste wrak was de Kenchio Masu, een Japans schip dus. Je kon het nog niet zien vanaf het moment dat je in het water kwam. Eerst dus naar zo’n 10 meter gezakt en toen naar het schip toe gezwommen. Heel mooie ervaring, een beetje zoals met de Titanic in de film. Je zwemt er naartoe alsof je een closeup maakt en dan opeens uit het blauw van de zee komt er een gigantisch schip uit het niets naar voren. Zooooo gaaaaaf!! Ik kon niet het hele schip bekijken omdat een groot gedeelte van het schip te diep was voor mij. Als beginneling mag je namelijk maar tot een diepte van 18 meter duiken. Maar ik kon dus nog steeds wel een groot gedeelte van het schip bekijken. Alles was vol met koraal begroeid. En overal zag je parchtige vissen. Dit is eigenlijk niet te beschrijven, je moet het echt zien om het te geloven. Er wordt op het moment ook een documentaire gemaakt door de BBC hier in Chuuk over WOII en er is ook een filmcrew van National Geografic geweest dus wie weet kunnen jullie binnenkort op TV zien wat ik heb gezien. De rest van mijn duikgroep heeft ook digitale foto’s gemaakt die ze me toe gaan sturen dus kan ik jullie die ook laten zien. Het tweede schip dat ik heb gezien was de Gosie masu. Nog een gigantisch schip vlak naast een groot koraal rif. Deze lag op zijn kant dus ben ik eerst langs de onderkant gedoken en toen kon ik het denk heel goed bekijken! Echt zo ontzettend gaaf om te doen. Ik ben alleen wel ontzettend verwend nu. Het wordt erg moeilijk een plekje dicht bij te vinden waar ik net zo mooi kan gaan duiken als hier. Ik moet dus maar gewoon weer terug komen en dan nog meer scheepswrakken duiken. Ik heb zo veel mooie vissen gezien, heel veel Finding Nemo vissen, hele grote en hele kleine. Geen haaien gelukkig! Jongens als jullie ooit serieus mooi willen duiken MOETEN jullie hierheen komen!! De rest van de dag ga ik misschien nog naar Xavier om even met de leraren daar wat leuks te doen. Misschien gaan we wel naar een zangcompetitie van de Duitse missie in Berea, maar dat ligt een beetje aan het vervoer en zo.
Nou dat was mijn week wel weer. Volgende week nog een laatste update en dan kom ik weer fijn alles live vertellen!!

Heel veel liefs,

Jolien